Jammer

Braziliaans model sterft na amputatie

Het Braziliaanse model Mariana Bridi da Costa (20) is overleden aan de gevolgen van een bacteriële infectie. Om haar leven te redden zagen artsen zich enkele dagen geleden genoodzaakt haar handen en voeten te amputeren. Dat heeft niet mogen baten.

Ik ben opgelucht voor haar. Een leven zonder handen en voeten, dat kan je een 20-jarig meisje gewoonweg niet aandoen. Zonder voeten, dat kan met protheses nog enigszins opgevangen worden, maar zonder handen ben je niets. En dan zwijgen we nog van spookpijnen en de occasionele ‘crise’ in de stompen, allemaal dingen waar je liever niet te veel over weet. Neen, ze is beter af zo.

TV

Gisteren was er een uitzending van een of andere ziekenhuisserie waar ik anders nooit zou naar kijken op een zender waar ik normaal alleen maar passeer in het voorbijzappen. Het was nog vroeg op de dag en ik had licht entertainment nodig, dus zapte ik richting Vitaya, waar dus die serie begon met een meisje dat van een paard viel en zich niet meer kon bewegen. Ze was op haar hoofd gevallen en had haar nek gebroken. Een lichte rilling ging door me heen toen ik de situatie herkende. Mijn interesse was gewekt. Goed gemaakt trouwens, met aandacht voor detail en zo: het meisje had jeuk aan haar neus en daar had je het eerste probleem al waarmee je geconfronteerd wordt als je verlamd bent: jeuk! En niet kunnen krabben! Da’s een marteling. Voor mensen met haar: je kan je haar niet zelf uit je ogen wrijven. Da’s ook vervelend, maar ik had er geen last van.

Wat een ervaringsdeskundige natuurlijk meteen ziet, is hetgene wat voor een niet-ervaringsdeskundige onzichtbaar is en gelukkig ook onbekend: spasticiteit. Het meisje in kwestie zou er in het ware leven waarschijnlijk nog veel last van krijgen. Ik weet natuurlijk al maanden wat spasmen zijn, maar ik heb er onlangs ook de technische uitleg voor gekregen. Blijkbaar hebben spieren a mind of their own, en worden ze getemperd door het ruggenmerg. Wanneer het ruggenmerg dan beschadigd raakt, of – god forbid – helemaal door knapt, dan raken de spieren losgeslagen en kan het brein ze enerzijds niet meer aansturen, maar anderzijds beginnen ze ook automatisch en ongecontroleerd  te bewegen. En dat is, op zijn zachtst gezegd, ambetant.

Spasmen doen geen pijn, op voorwaarde dat ze niet te extreem zijn. Mensen die er erg veel last van hebben kunnen er spierscheuringen van krijgen, en dat kan wel pijnlijk zijn, indien je nog pijn kan voelen. Mensen die geen pijn meer voelen krijgen van een beschadiging in het lichaam alleen maar meer spasticiteit. Bummer.

Ziekenhuizen etc

Hoe vervelend is het als de dokters niet overeen komen? Meerdere dokters geven meerdere mogelijke oplossingen voor hetzelfde probleem. Over het probleem zijn ze het allemaal wel eens, so far so good. Maar hoe het op te lossen, daar is niet echt een perfect kant-en-klaar antwoord voor. Ik heb eigenlijk de keuze tussen heel lang heel veel pijn hebben maar dan achteraf hopelijk kans op een beetje beterschap en heel kort pijn hebben maar wel met andere gevolgen, die niet echt bemoedigend zijn. Mijn gezond verstand zegt: kies optie A, die pijn gaat op termijn over en dat vergeet je toch. Maar als optie A me ook geen zekerheid biedt dat het überhaupt een oplossing zal bieden voor alle klachten, dan ben ik weer verloren. 

De heren dokters hebben makkelijk spreken: “u wil mijn advies, wel hier is het. Aan u om te beslissen of u er iets mee wil doen.” Ik ken niet echt genoeg van al die medische dingen om zelf een keuze te maken. Ik weet het gewoon niet meer, na de third opinion ben ik nog meer in de war dan na de second.

Jeebus, if you’re out there, I need a sign!

Do you have medical?

Een paar werkgevers terug had ik een goeie hospitalisatieverzekering, zo een dure van DKV. Jarenlang niet nodig gehad, dus het leek wat zonde van het geld, maar dan diende er zich toch plots een medische ingreep aan, dus hoera voor DKV! De operatie heeft me toen geen frank gekost.

Toen ben ik zelfstandig geworden, wat een goed idee leek toen ik nog gezond van lijf en leden was, en had ik die DKV verzekering kunnen overnemen. Mijn werkgever was eigenlijk verplicht me daarvan op de hoogte te brengen, en ook van het feit dat ik dit binnen de twee maanden na mijn vertrek diende te arrangeren. In de beginperiode van mijn zelfstandig bestaan had ik echter ZO VEEL WERK, ik had geen tijd voor mezelf, laat staan voor paperassen, en ik heb dat wat laten liggen. Na drie maanden toch besloten dat ik daar maar eens moest voor kijken. Wat had je gedacht? DKV weigerde me nog te verzekeren! Te lang gewacht, meneer.

Na veel zagen en na veel onderhandelen van mijn agent met de maatschappij heb ik hun toch zo ver gekregen dat ze me alsnog wilden verzekeren, maar dan met uitsluiting van de eerder gerepareerde onderdelen. En nu, vier jaar later, heb ik weer last van de gerepareerde onderdelen (net erboven eigenlijk). En nu ben ik niet verzekerd. Ain’t life beautiful?