Scars

Ik, die er ooit vast van overtuigd was dat de duvelkes in d’elle nog eerder de ijsschaatsen zouden aanbinden dan dat er een meneer doktoor de bijl in mijn vege lijf zou zetten, wel ik, ik begin al een mooie collectie littekens te krijgen. Een op mijn arm, een bijna onzichtbaar in mijn hals van mijn vorige nekoperatie, een in mijn nek van mijn meest recente debâcle en dan nog een onderaan mijn rug.

Dat laatste is erg lelijk, het ziet er uit als de gleuf van een spaarpot en ik ben er vies van. Het stomste is dat ik dat litteken eigenlijk niet had moeten hebben. Er is een laminoplastie gebeurd van een tweetal nekwervels: wervels gebroken, stukje tussen gezet en weer dicht gedaan – zie tekening hieronder. Toen ik de uitleg kreeg was mijn eerste vraag: waar komt dat stukje vandaan dat u er gaat aan plakken, o dokter? “Uit de botbank” was zijn antwoord. Ik wist zelfs niet dat er zoiets was als de botbank, maar hey, wat weet ìk er ook van. Als er bloed- en spermabanken zijn, waarom dan geen botbank, right?

En toen werd ik wakker en had ik toch een extra litteken boven mijn linkerbil. Great. In eerste instantie (de eerste weken dus) had ik er geen last van – ik was namelijk verlamd en dan voel je niet echt wat er gebeurt – maar later begon me dat daar toch pijn te doen, alsof ze met een schroevendraaier in mijn bekken aan het pulken waren. En dat omschrijft waarschijnlijk ongeveer wat ze tijdens de operatie gedaan hebben: ze hebben namelijk stukken bot uit mijn bekken gehaald. De pijn is grotendeels weg, maar toch kan ik niet garanderen dat mijn auto niet plots een afwijking zou vertonen mocht ik die dokter ooit langs de kant van de weg zien staan…