Accord

Dit was mijn eerste wagen: een Honda Accord uit 1980, die ik gekocht heb voor 15.000 fr in 1995. Ik heb er dan nog 4 jaar mee gebold zonder noemenswaardige kosten. Die kar ging niet vooruit en zoop dat het een lieve lust was (10 liter per 100 km, valt eigenlijk nog mee achteraf bekeken), maar toen ik er onlangs eentje zag rijden op de E40 miste ik hem toch wel. Het was een luxueuze Japanner, toch voor die tijd. Een automatische versnellingsbak, servostuur, rembekrachtiging, een radio met één speaker (erbovenop), een knopje waarmee je de antenne automatische kon laten in- en uitschuiven, wat een luxe!

Het leukste was wel het digitale klokje. LED bestond toen nog niet in auto’s, en dus zat er een dink in, zo een klokje met cijfers die omvallen, zoals in een prehistorische wekkerradio. En elke minuut kon ik het cijfertje horen omvallen: ‘prrrrt-tik’ deed dat dan. Charmant, was dat. En groene floeren zetels! Die was ik bijna vergeten!

En dus praktisch onverwoestbaar, als er nu nog altijd rondrijden!

Weeral vermaanddag

Gisteren was het zes maand geleden dat ik geopereerd ben. Ik begin al te vermoeden dat 20 mei 2008 voor altijd en drie dagen in mijn verstand (en mijn ruggenmerg) zal gegrift staan. Bleh.

Ik zag mezelf gisteren op een homevideo van vorig jaar stappen en lopen, en dat was rààr! Dan besef je plots wat je ontnomen is. En dan komt het hàrd aan. Bàh, bah, bah.

Scars

Ik, die er ooit vast van overtuigd was dat de duvelkes in d’elle nog eerder de ijsschaatsen zouden aanbinden dan dat er een meneer doktoor de bijl in mijn vege lijf zou zetten, wel ik, ik begin al een mooie collectie littekens te krijgen. Een op mijn arm, een bijna onzichtbaar in mijn hals van mijn vorige nekoperatie, een in mijn nek van mijn meest recente debâcle en dan nog een onderaan mijn rug.

Dat laatste is erg lelijk, het ziet er uit als de gleuf van een spaarpot en ik ben er vies van. Het stomste is dat ik dat litteken eigenlijk niet had moeten hebben. Er is een laminoplastie gebeurd van een tweetal nekwervels: wervels gebroken, stukje tussen gezet en weer dicht gedaan – zie tekening hieronder. Toen ik de uitleg kreeg was mijn eerste vraag: waar komt dat stukje vandaan dat u er gaat aan plakken, o dokter? “Uit de botbank” was zijn antwoord. Ik wist zelfs niet dat er zoiets was als de botbank, maar hey, wat weet ìk er ook van. Als er bloed- en spermabanken zijn, waarom dan geen botbank, right?

En toen werd ik wakker en had ik toch een extra litteken boven mijn linkerbil. Great. In eerste instantie (de eerste weken dus) had ik er geen last van – ik was namelijk verlamd en dan voel je niet echt wat er gebeurt – maar later begon me dat daar toch pijn te doen, alsof ze met een schroevendraaier in mijn bekken aan het pulken waren. En dat omschrijft waarschijnlijk ongeveer wat ze tijdens de operatie gedaan hebben: ze hebben namelijk stukken bot uit mijn bekken gehaald. De pijn is grotendeels weg, maar toch kan ik niet garanderen dat mijn auto niet plots een afwijking zou vertonen mocht ik die dokter ooit langs de kant van de weg zien staan…

M&M’s

“Eén M&M’s voor Mona, en ééntje enz”. Horen die marketing pipo’s dan niet dat dat niet goed klinkt? Eén M&M’s, dat is toch taalkundig fout? Maar wat moet het dan wel zijn? Eén M&M? Of één M? In onze jonge jaren was het allemaal toch veel makkelijker: één Smartie, veel Smarties. Simpel.

Widgetry

Ladies and gentlemen: in de categorie “drukke websites waarvan ik niet of weet of ze een bestaansreden hebben doch die mijn aandacht langer dan een minuut konden vasthouden ook al had ik er niets verloren”:

http://now.sprint.com/widget/

Iemand een widgetje?

Da’s zoiets om op een extra monitor te zetten, if you got one lying around… Kwestie van toch het gevoel te hebben dat je iets zinvols aan het doen bent whilst surfin’ the web. En dan doet die monitor toch wat zijn naam inhoudt: monitoring … stuff, and things and whatnots.

Laser

Een tijdje geleden is me tijdens een infosessie in het UZ verteld dat er verschillende pistes zijn in het wereldwijde onderzoek naar behandeling van ruggenmergletsels/dwarslaesies. Het ging van letsel-bypassing (een brug slaan over de beschadiging op het ruggenmerg, zodat de signalen tussen hersenen en lichaam weer door kunnen) tot stamcel-therapie. Het laatste is veelbelovend voor alle soorten totnogtoe ongeneesbare ziektes, maar in dit geval staan de experimenten nog helemaal nergens. Het gebruik van stamcellen (hoe ze precies gebruikt worden is me niet verteld) zou alleen nog ergere dingen veroorzaken – tumoren en kankers en allemaal ziektes die je écht niet bovenop een verlamming wil hebben. In het kort: ruggenmergletsels kunnen niet gerepareerd worden, no matter hoeveel operaties, kine, medicamenten enzovoort je krijgt. Het kan je maar beter niet overkomen.

Het klinkt misschien raar dat ik dit vermeld, maar kanker kan genezen worden, en in het beste geval is het een rotperiode in je leven maar kom je erbovenop. I know, het kan ook helemaal anders uitdraaien, en iemand die kanker overwonnen heeft blijft zijn hele leven lang het zwaard van Damocles boven zijn hoofd voelen, maar toch. Een ruggenmergletsel verwoest je leven voor altijd. En het is heel erg vervelend omdat je je eigenlijk niet ziek voelt: ik ben bv perfect gezond afgezien van het mechanisch defect waar ik mee blijf worstelen. Mijn hoofd wil opstaan en gaan sporten of eens goed uitgaan met vrienden, maar mijn lichaam kan dat niet.

Vandaag is me echter ter ore gekomen dat er ergens in Frankrijk een slimmerik bezig is met laserbehandeling. Met een welgemikte laserstraal zou hij de zenuwen in en rond het ruggenmerg stimuleren. De persoon die me hierover vertelde is parapleeg (onderste ledematen verlamd) en had de behandeling al ondergaan, en hij had er wel degelijk iets aan gehad, in die zin dat hij iets meer gevoel in zijn benen gekregen heeft en dat hij in de spieren die hij wel nog kan gebruiken nu een tikje meer kracht heeft. Een complete recuperatie zit er jammer genoeg niet in, maar het feit dat er een beetje beterschap is vind ik al hoopgevend.

Aangezien mijn letsel nog niet half zo zwaar is, zou ik durven hopen dat die laserbehandeling me wel kan helpen. Als ik een paar procent winst zou kunnen boeken zou het misschien al voldoende zijn om terug functioneel mee te draaien in het ware leven. Thuis zitten en van de ziekenkas leven is niet echt iets voor mij (je kan er ook niet van leven, maakt u zich vooral geen illusies), en als ik zonder krukken zou kunnen gaan, zelfs al mankend, zou ik zielsgelukkig zijn. Terug gaan werken, terug eens gaan wandelen met de hond, terug door de Veldstraat kunnen slenteren… het zijn allemaal dingen die zo triviaal lijken. Tot je niet meer kan stappen. Ik denk dat ik laserman maar eens een mailtje stuur.

Busted!

Ha! Facebook doet aan phishing! Kijk maar:

Het is misschien iets minder obvious, en zeker minder verdacht, maar het is basically identiek hetzelfde als wat Michel vertelde: tricking people into het afgeven van hun e-mailadres en paswoord. En ongetwijfeld doet 99,99% van de bezoekers van deze site dat zonder erbij na te denken. Nu, het zou me verwonderen mochten de mensen van Facebook hier kwaad mee in de zin hebben, maar uw mailadres en paswoord staan wél in hun databank.

Mocht u dan toch per sé dit ding willen gebruiken, dan kan ik alleen aanraden uw paswoord erna te veranderen. Dat geldt trouwens voor al uw paswoorden. En haal die post-it met uw paswoord van onder uw keyboard, want dat is de eerste plaats waar iemand die in uw computer wil zijn gaat zoeken. Paranoia! Maar mij hebben ze toch nog niet liggen gehad… (knocking on wood here)

Online tv

Alweer een reden om niet af te wijken van IE: http://www.watchtvsitcoms.com/tvshows.html.

Family Guy! My Name is Earl! Curb Your Enthousiasm! Californication! Dexter! Desperate Housewives! Enzovoort! Allemaal in uw browser, maar wel full screen te bekijken! Dit is nu eens wat ik noem tv on demand. Hoe het met de rechten zit, Joost mag het weten, maar ik ga er niet van wakker liggen. Dauwloden? Niet meer nodig!

Ikea

We hebben rondgepikkeld in den Ikea deze namiddag (ik heb gepikkeld, de anderen hebben gewandeld). Er zouden koopjes te doen geweest zijn, met de nakende sluiting en de verhuis naar St-Denijs en zo. Laat ik jullie een trip naar Ternat besparen: er zijn niks geen koopjes te doen, integendeel, het overheersende gevoel na een goed anderhalf uur de gast geweest te zijn bij our scandinavian overlords is dat ze ook last hebben van de crisis: alles lijkt er serieus duurder geworden.

En mocht de kwaliteit recht evenredig stijgen met de prijs, dan zou ik er nog niet te veel spel van maken, maar alles wat ik daar de laatste jaren gekocht heb lijk binnen de twee jaar te desintegreren. Alle kasten die we gekocht hebben voor heavy duty storage: kousen en t-shirts en zo, daar valt al eens een stuk af. De kastjes gaan natuurlijk elke dag open en dicht, maar kom, daarvoor dient dat toch? Een kastje is toch meer dan het decoratieve aspect ervan? Daar lijken ze bij Ikea anders over te denken.

Neen, de laatste tijd ga ik liever bij Arsène winkelen. Die van de Weba lijken de hete adem van de Ikea te voelen, ze hebben een gigantische inhaalbeweging gemaakt, I daresay. De meubelhallen (van daarnaast) zijn geabsorbeerd, het gebouw opgeknapt, de collectie serieus vernieuwd, ze zijn goe bezig. De prijzen bij Weba vallen goed mee en de kwaliteit van de spullen is in de goeie richting geëvolueerd.

Maar wat ik eigenlijk wou zeggen is dat het rondpikkelen me best meegevallen is. OK, ik mank nog heel erg. OK, ik stap met krukken omdat het mijn gangpatroon zou moeten verbeteren. Maar mijn evenwicht is verbeterd, en dankzij my friend botox loop ik niet meer zo erg op mijn tenen.

A, en voor de geïnteresseerden, ik typ links eindelijk weer normaal. Met mijn rechterhand heb ik nog veel problemen, omdat die kant het langst verlamd is geweest. Ik heb aan de rechterkant het meeste last van spasticiteit en vooral rigiditeit, waardoor ik mijn vingers niet vlot genoeg kan bewegen. Ook de verminderde gewaarwording doet er niet veel goed aan. Maar er is dus nog steeds beterschap!

Bucht!

22 foto’s geselecteerd in Facebook, upload geklikt en boem! Firefox has encountered an error and needs to close. En dan vraagt men zich af waarom ik Firefox niet met mijn volle goesting als default browser instel op mijn computers. Chrome kan niet overweg met die Facebook applets, Firefox crasht randomly, dus heb ik maar weer IE in gang gestoken. Computers!

Ik gebruik Facebook nu om wat foto’s te tonen aan de buitenwereld. Misschien is Flickr daar beter voor geschikt, maar dat moet ik dan later maar eens uitvissen. Ik ben niet zo iemand die al die web 2.0 gimmicks meteen uitpluist (en er het nut van inziet, for that matter) – of bega ik hier een stommiteit? Is het wel nog web 2.0? Of zit ik weer achter?